بسم الله الرّحمن الرّحیم
گاهی آن قدر از شعور حسینی صحبت می شود (صد البته که لازم هم هست) که از شور حسینی غافل می شویم یا آن را کم ارزش می دانیم. در حالی که باید هر دو را حفظ کرد.
ببینید خداوند عاشورا را چگونه برای کلیم خود تعریف می کند:
روزی حضرت موسی علیه السلام از خداوند متعال پرسید : خدایا، چرا امّت محمّد صلی الله علیه و آله را بر دیگر امت ها برتری دادی؟ خداوند عزّ و جلّ فرمود : به خاطر داشتن 10 خصلت : نماز، زکات، روزه، حج، جهاد، نماز جمعه، نماز جماعت، قرآن، عِلم و عاشورا .
حضرت موسی علیه السلام پرسید : پروردگارا ، عاشورا چیست؟ خداوند رحمان فرمود : « الْبُکَاءُ وَ التَّبَاکِی عَلَى سِبْطِ مُحَمَّدٍ ص وَ الْمَرْثِیَةُ وَ الْعَزَاءُ عَلَى مُصِیبَةِ وُلْدِ الْمُصْطَفَى » : ( گریه و خود را به گریه زدن برای نوه محمّد صلی الله علیه و آله و نوحه خوانی و عزاداری بر مصیبت فرزند مصطفی ) سپس فرمود: ای موسی، بنده ای از بندگانم نیست در آن زمان که برای فرزند مصطفی گریه کند و خود را به گریه وادارد و عزاداری کند مگر اینکه بهشت را برای او قرار می دهم . بنده ای نیست که از روی محبّت به فرزند فاطمه زهرا سلام الله علیها درهمی برای غذا و کارهای دیگر خرج کند مگر اینکه در دنیا هر درهم را به 70 برابر برکت دهم و در بهشت سلامت قرار دهم و گناهانش را بیامرزم. به عزّت و جلالم سوگند ، زن یا مردی نیست که در روز عاشورا یا غیر آن، یک قطره اشک از چشمانش جاری شود مگر اینکه اجر 70 شهید برایش نوشته شود. ( مستدرک الوسائل، محدّث نوری، ج 10 ، ص 319 و مجمع البحرین ، شیخ طریحی، ج 3 ، ص 406 )
شعور حسینی + شور حسینی
در هیچ کدام کم نگذاریم...